Rozdział 6

   Do moich drzwi znowu ktoś zapukał, lecz ja nadal siedziałam na łóżku i nic nie mówiłam, żadnego -proszę- a ni nic a tych rzeczy. Odezwał się głos Harrego:

- Lizzie, proszę Cię otwórz, wiem że tam jesteś.

Lecz ja dalej siedziałam w ciszy.

- Lizzie nie fochaj się tak proszę Cię- mówił dalej- wiem, że on zachował się w stosunku do Ciebie bardzo niemile, ale ja Ci przecież nic nie zrobiłem, proszę Cię otwórz.

Postanowiłam, że jednak mu otworzę, miał rację on nic przecież mi nie zrobił. Otworzyłam drzwi.

- Proszę, możesz wejść - powiedziałam

Chłopak wszedł i cały czas się na mnie patrzył

- No co ? Brudna jestem czy co ? - spytałam

- Nie. Tak tylko patrze. A tak w ogóle przepraszam Cię za Zayna, zresztą znowu, ale on nie chciał Cię urazić, po prostu ma taki charakter- powiedział do mnie chłopak- Wybaczysz mu ? - zrobił wtedy taką słodką minkę, że nie mogłam powiedzieć nie

-  No dobra, postaram się- uśmiechnęłam się

- No i o to chodzi- powiedział już uradowany Styles

Nic nie opowiedziałam, tylko cały czas się uśmiechałam. Kiedy przybywałam z nim w jednym pomieszczeniu, to nie wiedziałam co mam mówić, bałam się że coś powiem nie tak i Harry pomyśli, że jestem taka sama jak ich inne fanki. Nie chciałam tego, po prostu tego tak bardzo nie chciałam. Wiem może to głupie, ale wydaje mi się, że ja go kocham, nie jak te wszystkie inne fanki, które piszą " Harry Styles Kocham Cię " , " Harry Styles to mój mąż ". Nie to było całkiem co innego, to było prawdziwe, ale nigdy mu się do tego nie przyznam. Smutnie jest mi z tego powodu, ale cóż trzeba to jakoś wytrzymać, w końcu za niecałe 9 dni wracam do domu i wszystko wróci na swoje miejsce. Ja będę tą samą Elizabeth Clarck, mieszkającą w Irlandii dziewczyną, która spełniła swoje marzenie i spotkała 1D. A on ? On będzie gwiazdą, sławnych chłopcem z cudownych uśmiechem i przepięknym głosem.

   Ale czas się otrząsnąć i wrócić do rzeczywistości.

- O czym tak myślisz ?  - spytał mnie Harry 

- O wszystkim

- Czyli ?

- O moim życiu, jakie one takie zwykłe, proste ..

- Hmm ? Ciekawe. A może tak opowiesz mi coś o sobie ? Skąd jesteś ? Ile masz lat ? I takie tam ..

- Jestem z Irlandii, mam 17 lat, chodzę do 2 klasy liceum.

- Jak długo będziesz tu w Paryżu ?

- Jeszcze niecałe 9 dni i wracam do domu

- Szkoda, że tak szybko. My tu będziemy jeszcze 2 tygodnie

- To fajnie macie , ja tak nie mam. Są wakacje, a ja po przyjeździe do domu, będę cały czas tam siedzieć, jedyny plus jest taki, ze spędzę je z przyjaciółką

- Nie sądzę, ze mamy aż tak fajnie. Za 2 dni zaczną się koncerty, nie będzie żadnego odpoczynku. Oj jutra już zaczynamy próby i w ogóle

- Ale spędzicie czas w tym pięknym mieście. Podoba Ci się tu ? - spytałam Harrego

- Tak i to bardzo, ale wiesz my dobie nie pozwiedzamy.

- No niech będzie, że wam współczuję- uśmiechnęłam się.

   Nagle ktoś zapukał w ścianę.

- Przepraszam , ale muszę już iść, zupełnie zapomniałem, tak fajnie mi się z tobą gadało.

- Mi z tobą również.

- No to pa

- Pa- powiedziałam, a chłopak zniknął za drzwiami.

   No to czas iść spać. Juto zaczynam znów podbijać Paryż.

 _____________________________________________________

 Przepraszam że tak długo nie pisałam, ale nie miałam weny i takie tam, ten rozdział napisałam od razu tu, nie pisałam go w zeszycie, więc sorry, ale pisałam na spontana, jak się nie spodoba, to baaaardzo przepraszam. Nie sprawdzałam czy są błędy i w ogóle go nie sprawdziłam, może w ogóle jest bez sensu...

Dziękuję za komentarze :)

Komentujcie dalej :D